Leerlingenvervoer | Ouders en chauffeur
Het nieuwe schooljaar binnen het leerlingenvervoer is aangebroken. In de media doen de verhalen over problemen in die sector veel stof opwaaien. Maar wat we zeker niet moeten vergeten is: er gaat in het leerlingenvervoer gelukkig ook heel veel goed.
De band tussen de chauffeurs en hun ‘zorggezinnen’ is vaak vertrouwd en persoonlijk. Dat geldt ook voor de Rotterdamse familie Springvloed en Trevvel-chauffeur John Naderom (63). Zij waren vanaf dag één een match. John bracht, tot de overstap naar de middelbare school, twee jaar lang Marieckes zoon Fons (13) naar het speciaal basisonderwijs.
Wat maakte John zo’n goede chauffeur?
Mariecke: Je ziet vaak in een oogopslag al of iemand affiniteit met de doelgroep heeft. En dat had John zeker. Hij vond de kinderen gewoon heel leuk. Hij voelde ze goed aan. En hij heeft een hele rustige uitstraling. Daar worden de kinderen ook rustig van.
Fons, die het syndroom van Down heeft, vond het vanaf het eerste moment superleuk om met Johns bus mee te gaan. Ik wist meteen, bij jou is mijn kind in goede handen.
John: Dat is fijn om te horen. Het is ook niet niks is om je kind aan iemand mee te geven. Zeker niet de eerste dag. Met Fons was het altijd gezellig. Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien. Hij ging zelfs met een gebroken voet vrolijk naar school. Met z’n gipspootje zat hij, zoals iedere dag, voorin bij me. Lekker in zichzelf te zingen.
Mariecke: Vorig jaar belde John me ineens op. ‘Ik zie de rit voor volgend jaar en Fons staat er niet op! Is er iets niet goed gegaan?’ Dat zegt ook wel wat. Dat John zelf dacht, hee, ik mis een kipje.
John, wat is je geheim?
John: Voordat ik chauffeur werd, was ik zesentwintig jaar woningstoffeerder. Ik kwam continu bij mensen over de vloer en ben daardoor gewend om met klanten om te gaan. Dat sociale gaat me gemakkelijk af. Maar het chauffeuren is zeker niet altijd even makkelijk. Je zit alleen, met zeven of acht kinderen. Dan kan je niet altijd alles zien. Want je moet óók nog veilig autorijden.
Als er zich eens een probleem voordoet probeer ik dat op te lossen. Zo was er ooit een jongen met een dwangneurose die in geen enkele taxi te handhaven was. Hij zat overal met zijn handen aan.
Ik zette hem voorin, maar daar trok hij steeds mijn chauffeurspas eruit. Dat ging zo niet. Hem doorgeven aan een andere taxi vond ik geen optie. Daar zou het weer op dezelfde manier aflopen. En die jongen moest wel naar school.
Tegelijkertijd realiseer je je ook dat je misschien een hele bus in gevaar brengt. Dus ik zei: het kan opgelost worden, maar niet met mij alleen. Ik ben toen net zo lang aan het ouwehoeren geweest tot het me lukte: de rest van het jaar kreeg die jongen begeleiding.
Mariecke: Het is vooral de combinatie van verantwoordelijkheidsgevoel en menselijkheid. Toen John Fons nog reed zou het eens verschrikkelijk gaan stormen. De school besloot dat de kinderen er doorheen moesten. Toen was John echt woest. Hij vond het onverantwoord, er zou van alles kunnen gebeuren. Dan merk je dat iemand begaan is met zijn vracht. En dat stelt gerust.
John: Het is vaak een kwestie van een beetje snappen wat er nodig is. Ik heb ook ouderen als klant. Bij hen moet je er rekening mee houden dat ze bang worden als je te snel gaat. En dat dus niet doen. Die oudjes zijn vaak eenzaam. Dan ben ik voor hen even een kletspaal. En voor hen ben jij dan die gezellige chauffeur. Dat is een kleine moeite.
Wat is belangrijk voor jou als ouder van een kind in het leerlingenvervoer?
Mariecke: Met een vast gezicht doe je volgens mij ieder kind een groot plezier. En liefst met glimlach. Veel kinderen in het speciaal onderwijs zijn verbaal niet sterk. Zij kunnen zich niet tegen onprettige situaties verweren, of zeggen, ‘ik vind het niet fijn’. Een vriendelijke uitstraling helpt altijd.
Veel gedoe is te voorkomen als de chauffeur aanvoelt wat er nodig is. John kon dat gewoon. Dat is natuurlijk een talent, maar het is denk ik ook iets waar je mensen in kan trainen. Er is een overlap van autisme en begaafdheid. Al die groepen hebben er baat bij als alles goed is voorbereid en er niet te veel van de normale gang van zaken afwijkt.
Ik vind het sowieso belangrijk dat iemand een verzorgde indruk maakt en op tijd is. Vakkundig, met tegelijkertijd een prettige persoonlijke touch. Want ook al heb je met een professional te maken, het gaat wel over je kind.
Wat is belangrijk voor jou als chauffeur?
John: Communicatie is superbelangrijk. Als er de avond ervoor iets met een kind gebeurd is, wil ik dat altijd weten. Dan kan ik daar rekening mee houden. Ik vind het ook belangrijk dat de ouders er zijn als het kind thuis komt.
Mijn werk is inderdaad veel meer dan alleen mensen van a naar b brengen. Vaak moet je ook gewoon een beetje meebewegen. We hebben tenslotte allemaal wel eens wat. En als het een keer niet helemaal lekker gaat – wanneer iemand niet op tijd is bijvoorbeeld – dan moet je dat flexibel met elkaar oplossen. Want morgen sta je er weer.